Konstantyn Napolov speelt Rebonds B van Iannis Xenakis op de “K_Napolov” manier!
Het optreden vond plaats in het Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven, op zaterdag 8 november 2014 om 14:40 uur tijdens de 1e ronde van het TROMP slagwerkconcours.
OVER HET STUK – De première vond plaats op 1 juli 1988 in Rome door zijn toegewijde, Sylvio Gualda. Rebonds is een immens abstract ritueel. Het is een reeks bewegingen en hamerslagen, pure muziek met verhoogde ritmes. Georganiseerd in twee stukken van ongelijke lengte, die gespeeld kunnen worden eerst A dan B of andersom, volgt het werk van de verkenning van de maat zoals te zien in Psappha en wordt weer opgepakt in Aïs (1980), Komboï (1981), Chant des soleils ( 1983), Idmen B (1985) en Okho (1989).
Maar in tegenstelling tot Psappha heeft het werk geen dramatische dimensie. Beat, periodiciteit, herhaling, duplicatie, herhaling en imitatie (al dan niet nauwkeurig) zijn de meest voor de hand liggende tekenen van verandering op grotere schaal in het schrijven van de musicus. Volgens Makis Solomos symboliseert de beat een algemeen idee dat op drie manieren wordt uitgedrukt: orde, die het ritmische universum reguleert door oppositie tegen wanorde; minimale periodiciteit versus aperiodiciteit; en discontinuïteit in tegenstelling tot continuïteit van een primaire tijd die verondersteld is oneindig glad te zijn.
OVER DE COMPONIST – Iannis Xenakis (29 mei 1922 – 4 februari 2001) was een etnisch Griekse, genaturaliseerde Franse componist, muziektheoreticus en architect-ingenieur. Hij wordt algemeen erkend als een van de belangrijkste naoorlogse avant-gardecomponisten. Xenakis was een pionier in het gebruik van wiskundige modellen, zoals toepassingen van de verzamelingenleer, gevarieerd gebruik van o.a. stochastische processen, speltheorie, in muziek, en had ook een belangrijke invloed op de ontwikkeling van elektronische muziek.
Een van zijn belangrijkste werken is Metastaseis (1953-4) voor orkest, dat onafhankelijke partijen introduceerde voor elke musicus van het orkest; slagwerk zoals Psappha (1975) en Pléïades (1979); composities die ruimtelijkheid introduceerden door muzikanten onder het publiek te verspreiden, zoals Terretektorh (1966); elektronische werken gemaakt met behulp van het UPIC-systeem van Xenakis; en de enorme multimedia-uitvoeringen die Xenakis polytopes noemde.
Van de talrijke theoretische geschriften die hij schreef, wordt het boek Formalized Music: Thought and Mathematics in Composition (1971) als een van zijn belangrijkste beschouwd. Als architect is Xenakis vooral bekend om zijn vroege werk onder Le Corbusier: de Sainte Marie de La Tourette, waaraan de twee architecten samenwerkten, en het Philips-paviljoen op Expo 58, dat Xenakis alleen ontwierp.